Winterchains

Lege velden

gure wind

kale bomen

de winter begint.

Koud als water

brandt de lucht

die langs mijn keel

naar binnen vlucht.

Om zich even later

door 'stoom' omgeven

net zo snel weer

naar buiten te begeven.

Ik sta daar alleen

slechts van mezelf bewust

terwijl de sneeuw

mijn voeten kust.

Helemaal geen kleren aan

mijn lijf naakt als de natuur

door Meester vervormd

in een gebogen postuur.

Armen naast elkaar

gebogen hoofd

benen gespreid

door de kou verdoofd.

Geketend aan een boom

langs de rand van het lege veld

die door straffe winden

ook al vele malen is gekweld.

Hij en ik

boom en mens

hij kan niet anders

maar van mij...

van mij is het een wens.

Gedicht van Meester Alexander.

I was so free to translate the poem from Master Alexander for the ones who doesn't understand the dutch language:

Empty fields, a bleak wind, barren trees, the winter begins.
Cold as ice burns the fresh air that flees inside along my throat.
Then, as quickly as i inhaled, it leaves my lips surrounded by steam.
I'm standing here alone, only conscious of myself

while the snow kiss my feet.
No clothes at all. My naked body as nature itself,

transformed by Master in an arched shape.
Parted arms, bowed head, spreaded legs, dazed by cold.
Chained to a tree alongside the edge of an empty field,

that also has been tortured many times by severe storms.
He and i; tree and human being.

For the tree no other ways but for me.......
for me this is a desire.